nSW

મારાકન્સલ્ટિંગ રૂમનો દરવાજો ખૂલ્યો અને કોઈ અંદર પ્રવેશ્યું. એના ભારેખમ બૂટનોઅવાજ મને સંભળાયો. હું મેડિકલ જર્નલમાં આંખ રોપીને બેઠો હતો. પછી એકજોરદાર અવાજ આવ્યો , બૂટ પછાડવાનો. જાણે કોઈ સૈનિક ફર્શ પર પગ પછાડતો હોયએવો ! મેં ઉપર જોયું. ખરેખર , એ એક સૈનિક જ હતો. શીખ સૈનિક , સાડા છ ફીટનીઉંચાઈ , કદાવર દેહ , શરીરને શોભી ઊઠે એવો લશ્કરી ગણવેશ અને માથાના તેમજદાઢીના વાળને વ્યવસ્થિત ઢાંકે તેવો પટકો અને ક્રિમ રંગની પટ્ટી ! જિંદગીમાં હું બહુ ઓછા પુરુષોના માર્દવથી અંજાયો છું પણ એ નાનકડી પંગતમાં આને સૌથી મોખરે બેસાડવો પડે ! શું જામતો હતો આ જુવાન એના લશ્કરી ગણવેશમાં ! સોહામણા પણ કરડા ચહેરા ઉપરમોટી મોટી આંખો , દુશ્મનને ડારી નાખે , પણ દુશ્મન ન હોય એને વશ કરી લે એવીલાગતી હતી. ચહેરા ઉપર સૌજન્ય ભારોભાર છલકાયા કરે , પણ સાવ કવિ જેવો સ્ત્રૈણભાવ નહિ ! જંગલનો વનરાજ મિલિટરીનો યુનિફોર્મ ધારણ કરીને ઊભો હોય એવું લાગે. મેં ઉપર જોયું , ત્યારે એ મને ‘ સેલ્યુટ ’ કરતો ઊભો હતો. આ મિલિટરીવાળાનીસલામ કરવાની વાત મને ગમી , પણ પેલી બૂટ પછાડવાની વાત ન ગમી. શા માટે આ લોકોઆટલા જોરથી બૂટ પછાડતા હશે એ મને ક્યારેય સમજાયું ન

  ‘ હાય , લવલી! શું કરે છે ? વાત થઇ શકે તેમ છે ?’ રોકીએ પૂછી લીધું. ‘ વન મિનિટ. ’ કહીને લવલી ડાઇનિંગ ટેબલ પાસે બેઠી હતી , ત્યાંથી ઉભી થઇ ગઇ. પપ્પા , મમ્મીઅને ભાઇ એની વાતચીત સાંભળી ન શકે એટલી દૂર ચાલી ગઇ. પછી બોલી , ‘ હા , હવે વાતથઇ શકશે. બોલ , શું કહે છે ?’ ‘ રાતની વાત યાદ છે ને ? બરાબર બારવાગે રેલવે સ્ટેશનનાં પગથિયાં પાસે હું તારી રાહ જોતો ઉભો હોઇશ. ટિકિટનુંબુકિંગ થઇ ગયું છે. મોડું ન કરીશ. ’ ‘ હું ઘરમાંથી નીકળી તો જઇશ , પણ રાત્રે રિક્ષા નહીં મળે તો ?’ ‘ તો તારા પપ્પાને કહેજે , ગાડીમાં બેસાડીને તને મૂકી જશે! ’ રોકીએ મજાક કરી.આ એનો સ્વભાવ હતો એટલે તો લવલીને એ ગમતો હતો. એના પપ્પા ગરમ સ્વભાવના હતા , મમ્મી કડક મિજાજની અને ભાઇ ગંભીર પ્રકૃતિનો. શિસ્ત અને કાયદાના શાસનમાંવીસ-વીસ વરસ ગોંધાઇ રહ્યા પછી જીંદગીમાં પ્રથમવાર લવલી રોકીને મળી અને જાણેબંધિયાર ભોંયરાની અધખૂલી બારીમાંથી તાજી હવાની લહેરખી અંદર ધસી આવી.હસમુખો રોકી એને ગમી ગયો. લવલી સંસ્કારી છોકરી હતી. પોતાનાપ્રેમસંબંધ વિશે પ્રથમ જાણ એણે પપ્પાને જ કરી દીધી , ‘ રોકી મને ગમે છે. હુંએની સાથે પરણવા માંગુ છું. ’ મહાશંકરભાઇ એ જ કોલ