Skip to main content

પ્રેમ કરવો..........!!!

પ્રેમ કરવો..........!!!


                                સવારના નવ વાગ્યાની આસપાસનો સમય હતો. પોતાના હાથના અંગૂઠા પર લીધેલા ટાંકા કઢાવવા માટે એક દાદા પરદેશના વેઇટટિંગ રૂમમા બેઠા હતા. ડ્યુટી પરની નર્સ પોતાના કામમા થોડી વ્યસ્ત હ્તી. પોતે ઉતાવળમા છે એવુ દાદાએ નર્સને એકાદ વખત કહ્યું એટલે નર્સે એમનો કેસ હાથમા લીધો. દાદાના અંગૂઠા પરનો ઘા જોયો, બધી વિગત જોઇ. એ પછી એ નર્સે અંદર જઇ ડોક્ટરને જાણ કરી. ડોક્ટરે દાદાના ટાંકા કાઢી નાખવાની નર્સને સૂચના આપી. નર્સે દાદાને ટેબલ પર સૂવડાવ્યા. પછી પૂછ્યું, દાદા ! તમારી ઉતાવળનું કારણ હું પૂછી શકું? કોઇ બીજા ડોક્ટરને બતાવવા માટે જવાનુ છે? ના બહેન! પરંતુ ફલાણા નર્સીંગ હોમમા મારી પત્નીને દાખલ કરેલી છે. એની સાથે નાસ્તો કરવાનો સમય થઇ ગયો છે. છેલ્લાં પાંચ વરસથી સવારે સાડાં નવ વાગ્યે એની જોડે જ નાસ્તો કરવાનો મારો અતૂટ ક્રમ રહ્યો છે. છેલ્લાં પાંચ વરસથી એ નર્સીંગ હોમમા મારી પત્ની દાખલ થયેલી છે.પાંચ વરસથી શું થયું છે એમને? નસે પૂછ્યું. એને સ્મૃવતભ્રાંશ—અલઝાઇમસનો રોગ થયેલો છે. દાદાએ જવાબ આપ્યો. મોં પર સહાનુભૂવતના ભાવ સાથે નસે ટાંકા કાઢવાની શરૂઆત કરી. એકાદ ટાંકાનો દોરો ખેંચતી વખતે દાદાથી સહેજ સીસકારી થઇ ગઈ એટલે એમનું ધ્યાન બીજે દોરવા નસે ફરીથી વાત શરૂ કરી. ‘દાદા’ તમે મોડા પડ્શો તો તમારી પત્ની ચિંતા કરશે કે તમારા પર ખિજાશે ખરાં? દાદા બે ક્ષણ નર્સ સામે જોઇ રહ્યા. પછી બોલયા, ’ના! જરા પણ નહીં, કારણકે છેલ્લાં પાંચ વરસથી એની યાદશક્ક્ત સાંપૂણસપણે ચાલી ગઇ છે, એ કોઇને ઓળખતી જ નથી. હું કોણ છું એ પણ એને ખબર નથી! નર્સને અત્યંત નવાઇ લાગી. એનાથી પુછાઇ ગયું, ‘દાદા ! જે વ્યક્તિ તમને ઓળખતી પણ નથી એના માટે તમે છેલ્લાં પાંચ વરસથી વનયવમત નર્સિંગ હોમમા જાઓ છો? તમે આટલી બધી કાળજી લો છો, પરંતુ એને તો ખબર જ નથી કે તમે કોણ છો? દાદાએ નર્સનો હાથ પોતાના હાથમા લઇ હળવેથી કહ્યું,’બેટા ! એને ખબર નથી કે હું કોણ છું, પરંતુ મને તો ખબર છેને કે એ કોણ છે?

                                સાચો પ્રેમ એટલે… સામી વ્યક્તિ જેમ છે તેમ તેનો સંપૂર્ણ સ્વિકાર. એના સમગ્ર અસ્તિત્વનો સ્વિકાર. જે હેતુ તેનો સ્વિકાર. જે છે તેનો સ્વિકાર. ભવિષ્યમા જે હશે તેનો સ્વીકાર અને જે કાંઇ નહીં હોય તેનો પણ સ્વીકાર !

Author : UNKNOWN

Comments

Popular posts from this blog

મારી કહાની મારી જ જુબાની.. (gujarati)

મારી કહાની મારી જ જુબાની.. ૨૩ જાન્યુઆરી, ૨૦૧૪ બપોરે લગભગ ૧:૧૫ થી ૧:૩૦ વાગ્યે.. એ દિવસ મારાં જીવનનો સૌથી ખરાબ દિવસ હતો. ઘરમાં એકલો પોતાનાં વિચારોમાં મસગુલ બેઠો હતો. અચાનક ખરાબ-ખરાબ વિચારો આવવાના શરૂ થઈ ગયાં. ભૂતકાળમાં વિતી ગયેલી પળો આજે અચાનક જ યાદ આવવા લાગી અને ગુસ્સો આવવા લાગ્યો. હું અંદર રૂમમાં ગયો અને બ્લેડ લઈને પાછો મેઈન રૂમમાં આવ્યો. આ મારાં જીવનનો પ્રથમ એવો દિવસ હતો જ્યારે હું આટલું ધૈર્ય રાખીને કઈંક કરવા જઈ રહ્યો હતો. બ્લેડ લીધી; ડાબાં હાથ પર મુકી અને ધીરે-ધીરે સરકાવી. પેહલી વખતમાં લોહિ ઓછું નીકળ્યું એટલે ફરી-ફરીને ૭ થી ૮ વખત આ જ રીતે બ્લેડ સરકાવી. પણ હજી પણ મને સંતોષ નહોતો થતો કેમકે લોહિ હજી પણ ઓછું નીકળ્યું હતું અને મોતની આશા પણ નહિવત જ હતી. એટલાંમાં મગજમાં એક એવી પળ અને વ્યક્તિની યાદ આવી ગઈ કે મને હોશ જ ન રહ્યો.. કારણ કે ગુસ્સો સીમાથી પર થઈ ગયો અને.. બ્લેડ એ રીતે કસ્સીને પકડી જાણે તલવાર અને પોતાના જ હાથ પર એવી રીતે જોરથી વાર કર્યા જાણે કોઈ દુષ્મન પર વાર કર્યો હોય અને એ ૨-૩ વાર(ઘા) એવા હતાં જેમાં લોહિનાં ફુંવારાં નીકળી આવ્યાં. ઠંળીની એ મોસમમાં જ્યારે ગુસ્સાનો મિ...